Entzun

—Entzun! —esaten zion ondotik pasatzen zitzaion edonori—. Entzun haizearen ahotsa, entzun zuhaitzen marmarra, entzun zure inguruan. Entzun!Inguruko hotsei buruz eztabaidan ematen zuen eguna: txorizalearekin txorien kantuaz, musikariarekin akordeen esanahiaz, edo parketan zeuden amekin haien haurren negarraren hizkuntzaz. Nonahi geldituko zen entzuten zuena adi-adi jarraitzera. Berdin zitzaion mendi-puntan egon, ala kale bazterrean. Soinua zen beretzat garrantzia zuen bakarra.—Zorionekoa zu —esan zion behin itsasgizon bati—, itsasoaren soinuak egunero gozatzen dituzula.—Itsasoan isiltasuna baino ez dago! —harritu zitzaion hura—. Nork du gogoko horrelakorik? Nik nahiago dut kaleko zarata, hemen bizitza dago.—Ez! Itsasoak mila ahots ditu: olatuen orroa, kaioen hizketaldiak, arrainen zipriztinak… entzuten jakin behar dira.—Egunero entzuten ditut nik —erantzun zion itsasgizonak—, baina nahiago dut kalean entzuten den giroa.—Entzun! —oihukatu zion besteak zebra-bidearen erdian geldituz—. Trafikoaren zarata baino ez da entzuten hemen.Gainetik pasa zitzaion kamioiaren orroa izan zen entzun zuen azkena.