Kontsolamendua

Izekori telefonoz deitu diot.
—Eskerrik asko opariagatik izeko —esan diot telefonoa hartu bezain pronto.
—Ez horregatik, motel —erantzun dit hariaren bestaldetik—. Zer moduz zaudete?
—Denak ondo —erantzun diot zalantzati—. Logaleak jota, baina ondo.
—Zer nahi duk ba? —bota dit barrez—. Horiek dira gurasotasunaren ajeak! Gure adinean izango duk lo egiteko aukera.
—Badakit —poztu naiz—. Hori da nire kontsolamendu bakarra: jubilatzen naizenean izango dudala lo egiteko nahi adina denbora.
—Jubilatzen haizenean bai —onartu dit—, eta jubilazioaren ondoren are gehiago.
Telefonoa eseki ondoren ohartu naiz haren hitzen esanahiaz.
Akabo nire kontsolamendua.

Leihoa (Deseroso II)

Deseroso sentitzen zen.
Ez zuen inoiz atxikimendurik sentitu gizartearekiko, edo egunean zortzi ordu tailer batean egoten zirenekiko. Baina oraingoa desberdina zen. Eta horrek, deseroso sentiarazten zuen.
Janari bila ari zen zakarrontzi barrutik berriz begiratu zuen kalearen bestaldean zegoen etxerantz: mutil gaztea zen han ikusten zuena, leihotik begira. Normalean aurpegi ezezagunak ziren begira izaten zituenak, baina hau bertakoa zen. Bere herrikidea zen.
Bere ikaskidea zen.
Eta horrek, deseroso sentiarazten zuen.
Mutilak, une batez, leihotik zuzenean begiratu zion, eta bat-batean, elkarren begiradak gurutzatu ziren. Bere deserosotasunean zer egin ongi jakin gabe buelta eman eta zakarrontzi barrura sartu zen.
“Ez nau ezagutu” pentsatu zuen jateko zerbaiten bila zabor-poltsak zabaltzen zituen bitartean.
Baina zabor arteko janariak ez zion barrena betetzen.
Deseroso sentitzen zen.

Zakarrontzia (Deseroso I)

Deseroso sentitzen zen.
Ez zuen inoiz atxikimendurik sentitu kalean dirua eskatzen zutenekiko, edo zabor artean janaria bilatzen zutenekiko. Baina oraingoa desberdina zen. Eta horrek, deseroso sentiarazten zuen.
Bere etxeko leihotik berriz begiratu zuen kalearen bestaldean zegoen zakarrontzira: mutil gaztea zen han ikusten zuena, janari bila. Normalean kanpokoak ziren zakarrontzian janari bila aritzen zirenak, baina hau bertakoa zen. Bere herrikidea zen.
Bere ikaskidea zen.
Eta horrek, deseroso sentiarazten zuen.
Mutilak, une batez, zakarrontzitik atera zuen gorputza, eta bat-batean, elkarren begiradak gurutzatu ziren. Bere deserosotasunean zer egin ongi jakin gabe leihotik aldendu eta etxe barrurantz sartu zen.
“Ez nau ezagutu” pentsatu zuen jateko zerbaiten bila hozkailua zabaltzen zuen bitartean.
Baina janariak ez zion barrena betetzen.
Deseroso sentitzen zen.

Besarkada

Besarkada batekin esnatu zen.
Besarkada gozoa zen, maitasunez betea, ohearen epeltasunean jaso zuena. Ez zituen begiak zabaldu, besarkadaren eztitasuna gozatu nahian. Ez zuen une hori galdu nahi, eta ahal zuen bitartean eutsi zion ohean, begiak itxita.
Besarkadak igortzen zion maitasuna baino ez zuen gozatu nahi.
Iritsi zen moduan joan zen besarkada, pixkanaka desagertuz, pixkanaka askatuz, eta pixkanaka zabaldu zituen begiak berak ere.
Guztiak berdin jarraitzen zuela ikusi zuen berehala. Ez zen ezer aldatu: ohearen beste aldeak hutsik jarraitzen zuen, azken gauetan bezala.
Ohe ondoan zuen argazkia begiratu zuen, beste behin. Malkoak kolpatu zitzaizkion begietan, azken egunetan hain sarri gertatzen zitzaion bezala, eta ohearen epeletik eskua luzatuz agur esan zion azken aldiz, jasotako azken besarkada hori bihotzez eskertuz.
—Nik ere maite zaitut —esan zion malko artean, zegoen tokian zegoela entzungo zionaren esperantzan.

Desarmea

Bi gizonak aurrez aurre eseri ziren.
Batak traje beltza zeraman soinean. Gorbata txukundu zuen mahaiaren beste aldean eserita zegoen gizonari begira. Honek, kaputxa iluna zuen jantzia, aurpegia erabat estaltzen zion kaputxa.
—Arma guztiak uzten ez dituzun arte ez gara hizketan hasiko —esan zuen trajez jantzitakoak.
Kaputxadunak mahaiaren gainean zeuden armak seinalatu zizkion.
—Hor daude nire arma guztiak —esan zuen mahaia betetzen zuten bonba, metraileta, eta pistolak erakutsiz.
—Hor daudenak ez dira guztiak —erantzun zion besteak.
Kaputxadunak eskuak patriketara eraman eta beti berekin zeraman labana txikia utzi zuen mahai gainean.
—Orain bai? —galdetu zuen.
—Horiek ez dira dituzun arma guztiak —adierazi zion gorbatadunak temati.
Kaputxadunak berehala ulertu zuen besteak esan nahi zuena, eta alkandorako patrikan zeramatzan paper eta boligrafoa aterata mahai gainean utzi zituen horiek ere.
—Listo —esan zion besteari.
—Oraindik ez —izan zen erantzuna.
Kaputxaduna begira gelditu zitzaion. Bazekien parean zuen gizonaren ustez zein zen bere armarik arriskutsuena, baina ez zuen horrelakorik espero.
Traje beltzez jantzitako gizonari begira, mahai gainean utzitako labana hartu zuen berriz, eta ahoa zabalduz mingaina atera zuen.
Kolpe bakarrean egin zuen, bitan pentsatu gabe. Amaitzean, labana odoldua eta mingaina armaz betetako mahaiaren gainean utzi zituen.
—Orain bai —esan zion gorbatadunak irribarrez—. Orain has gaitezke hizketan.

Izena

Alaba jaioberriaren izena hautatzea ez zen erraza izan.
Erditzearen unera arte egon ziren aukerak aztertzen, gogokoen zein zuten jakin gabe: Oihana, Ainhoa, Nahia… Zein zen beraien alabatxoarentzat izenik egokiena?
Ospitalerako bidearen larritasunean hartu zuten azken erabakia. Ez zizkioten buelta gehiago emango: Oihana. Hori izango zen izena.
Hurrengo egunean, izenik egokiena hautatu izanaren pozarekin abiatu zen aita erregistrora, jaio berri zen izartxoaren izena ematera.
Pozarren sartu zen bulego tristean, eta hango funtzionarioen begirada hilei jaramonik egin gabe irribarrez jarraitu zuen mahai gainean behar ziren paper guztiak utziz.
Minutu batzuk igaro ziren funtzionarioak lehen aldiz hitz egin zion arte.
—Zein izen jarriko diozue haurrari? —galdetu zion ahots monotonoz.
Aitak irribarre zabal batekin erantzun zion bere poza ezkutatu ezinik.
—Oihana —esan zion, alabaren izena hitz magikoa izango balitz bezala ahoskatuz.
Funtzionarioa begi goibelez begira gelditu zitzaion.
—H non darama horrek? —galdetu zion aita zoriontsuari lehor.
Aita pentsakor gelditu zen eta pixkanaka irribarrea aurpegitik desagertzen joan zitzaion.
—Olatz —izan zen bere erantzun tristea.

Bidaia

Goizaldean abiatu zuen bidaia.
Begiak zabaldu zituenean, ohearen ondoan bere anaia zegoela ohartu zen. Urteak ziren anaia azkenengoz ikusi zuenetik, eta hura ondoan izateak bereziki poztu zuen.
—Prest abiatzeko? —galdetu zion honek bere ohiko umore onez.
—Prest —erantzun zion irribarretsu, anaia berriz berekin izatearen pozaz.
Bere ohiko patxadaz abiatu zuen bidaia, lasaitasunez, goiza atzean utzi eta eguna argitzen zen tokirantz abiatuz.
Itzulerarik gabeko bidaia.

Negar

Aitak ez zidan negar egiten irakatsi.
Beste gauza asko irakatsi zizkidan, gauza txikiak eta gauza handiak. Gauza garrantzitsuak eta baita hainbeste inporta ez zirenak ere.
Baina negar egiten ez.
Amua lotzeko behar den korapiloa bezalako gauza sinplea irakatsi zidan, baina baita pertsona izateak daraman konplexutasuna ere. Ideia txiki baino garrantzitsuak barneratu nituen berari esker: ingurumena maitatzea, liburuak gozatzea, bizitzan uneoro adi egotea. Sentimendu handi eta sakonak transmititu zizkidan egunero: konpromisoa, errespetua, askatasunaren garrantzia eta inplikazioa bezalakoak.
Gauza asko irakatsi zizkidan aitak, baina negar egiten ez.
Hori bizitzak irakatsi dit.

Gaur

Gaurkoa bezalako egunetan hodei nahi nuke izan.
Zeru urdinean dantzatuko nintzateke, firin-faran mugituz haizeen noraezean.
Goitik behera begiratuz zainduko nuke mundua, kotoizko begi zorrotzez, eta itzal egingo nieke eguzkiaren argi gozoa merezi ez duten horiei.
Gaurkoa bezalako egunetan hodei nahi nuke izan.
Nire tristurak lasai hustuko nituzke malko zaparradetan, eta mundua bustiko nuke barrenak lasaitu arte. Haserre sentituz gero sartaldetik entzungo ziren nire trumoi-hotsak, eta txingor kolpeak botako nituzke haserrarazte nindutenen gainera.
Gaurkoa bezalako egunetan hodei nahi nuke izan.
Zeru urdinean jolasean arituko nintzateke kotoizko irudiak asmatuz. Dibertigarri egiten zaizkizun formak osatuko nituzke behin eta berriz zure irribarrea ikusi arte, eta orduan, kotoi bolatxo txikitan desegingo nintzateke zure irribarreak itzalik izan ez zezan.
Gaurkoa bezalako egunetan irribarre nahi nuke izan.

Erregeak

Erregeen kabalgata aitaren besotan ikusi zuen.
Morroiak gerturatzen ikusi zituen, zuziak piztuta eta aurpegiak beltzez margotuta. Danbor-hotsek laguntzen zieten, eta haurrak emozioz begiratzen zion desfileari, begiak ase ezinik.
Morroien atzetik, urrutian, erregeen karrozak sumatzen ziren, argi liluragarriz beteak, musika-hotsak airean, haurrarentzat magiaz betetako uneak.
Aitari keinuak egiten zizkion, morroiak seinalatuz, txupetea ahotik atera eta zuzien suei ufa eginez, eta, batez ere, urrutian zetozen erregeen keinuak imitatuz. Besoak mugitzen zituen haurrak, erregeen modura gozokiak airean botako balitu bezala. Emozioz beteta zegoen, erregeak bere parera noiz iritsi zain.
Pixkanaka gerturatu ziren karrozak.
Lehena Meltxor izan zen, eta haurrak muxuak eta agurrak bidali zizkion erregeari aitaren besoetatik.
Bigarren Gaspar pasa zen, eta erregea gozokiak botatzen ikustean negarrez hasi zen haurra.
Hirugarrena Baltasar izan zen, eta honek botatako gozoki zaparrada buruan lehertu zitzaionean erregeen opari gehiago ez zuela nahi erabaki zuen haurrak.