Usainak

Usainak ditut maite.
Usain mota guztiak: gozoak, lerdenak, leunak eta eztiak. Gardenak, zein nazkagarriak. Guztiak ditut maite.
Nonbaitera iritsi orduko sudurreko leihatilak ongi zabaldu eta bertako usain guztiak arnasteko ahalegina egiten dut. Batzuk ezagun egiten zaizkit, eta oroitzapenak sortarazten dizkidate berehala. Besteak, berriak dira niretzat, eta azkar barneratzen ditut, badakidalako usain horiei ezker etorkizunean berriz biziko dudala une hori.
Usainak ditut maite, haiek osatzen dutelako nire memoria. Iraganera eramaten naute, lurrinez osatutako etengabeko bidaietan, eta haiei ezker behin eta berriz ekartzen ditut gogora bizitako esperientzia guztiak.
Usainak zenbat maite ditudan jakinik, perfumerik garestiena oparitu zidan lagun batek behin. Haserre, oparia itzuli nion: ez ditut perfumeak gogoko.
Usainak estaltzen dituzte.

Gazte-txartela

Ez zuen Gazte-txartela inoiz erabili.
Ez zuen inoiz zinemarako sarrera merkerik erosi txartelaren laguntzaz, edo deskonturik eskatu kiroldegian. Bera joan ohi zen kontzertuetan ez zuten Gazte-txartelik onartzen, eta ez zitzaion inoiz burutik pasa Europa trenez zeharkatzea, txartelaren prezio-abantaila baliatuz.
Diru-zorroan beste agiriekin batera zeraman arren ez zuen inoiz Gazte-txartelaren beharrik sentitu, iraungi zitzaion arte.
Gaztetasuna ofizialki iraungita zahar sentitu zen.

Beldurra

Jaio zen herritik ez zen inoiz irten.
Bidaiatzeak izua eragiten zion, erabateko ikara. Zer gertatuko zen hegazkina eroriz gero? Edo auto-istripua izaten bazuen? Zer egin lurralde arrotz batean gaixotzen bazen, edo dokumentazioa lapurtu eta bakarrik galduta geldituz gero?
Bidaiatzeak ikara eragiten zion. Horregatik, lehen aldiz oporretara joatea erabaki zuenean ongi planifikatu zuen guztia: herrialde arriskutsuak alde batera utzita heriotza eta kriminalitate-tasak aztertuta oporretara Luxenburgora joatea erabaki zuen. Ondoren, istripu-estatistikak begiratu zituen garraiobide seguruenaren bila, eta trena hautatu zuen, tren-konpainiarik ezagunenarekin billetea erosiz. Bidaiarako behar zituen botika guztiak erosi eta maleta prestatu zuen, hotz zein berorako arroparekin. Azkenik bidaia-aseguru bat kontratatu zuen, ezustekorik ez izateko.
Maletarekin etxetik irtetean erori zen eskaileretatik behera. Hiru hezur hautsita ez zen ospitaletik mugitu opor guztietan.

Maite zaitut

—Maite zaitut —esaten zion, garrasika irainduz umiliatzen zuen bakoitzean.
—Maite zaitut —hitzematen zion mahaian eserita, bazkaria hotz zegoenaren aitzakiaz platerak lurrera botatzen zituen bakoitzean.
—Maite zaitut —xuxurlatzen zion damututa, emandako jipoiaren ondorioz lurrean botata uzten zuen bakoitzean.
—Maite zaitut —erregutzen zion barkatzeko etxera mozkortuta iritsi eta bortxatzen zuen bakoitzean.
—Nik ere maite zaitut —erantzun zion emazteak, senarrari sabelean sukaldeko aiztoa sartzeagatik atxilotuta eraman zutenean.

Baratza

Ez zuen inoiz aitaren baratza zaindu.
Baratza polita zen hura, etxekoentzat behar adina barazki ematen zituena.
Aita beti saiatu zen semea baratzeko lanetan inplikatzen, barazkien jatorria irakasten, baina semeak ez zuen gaiarekin ezer jakin nahi.
—Nik ez dut barazkirik jaten —esaten zion semeak—. Jan nahi dituenak zaindu ditzala!
Opor garaian bereziki eskatzen zion aitak baratza zaintzeko, bera kanpoan zegoen bitartean ureztatzeko gutxienez. Hori ere haserrerako arrazoi bihurtzen zitzaien, urteen poderioz aitak baratza alde batera utzi zuen arte.
Aita hil zen urtean loreontzi handi batzuk eta nekazaritza liburuak erosi zituen semeak.
Etxeko balkoian landatu zuen baratza.

Heriotzak liburuaren aurkezpena

Datorren asteartean, Elkarren eskutik HERIOTZAK liburua aurkeztuko dugu. Azal iluna izan arren, edukia ez da hain beldurgarria. Hona sinopsia:

Josu ospitalean dago, ustez, bere azken egunak izango direnak igarotzen. Heriok aurki eramango duela sinetsita dago, gauero egiten baitio bisita. Josuk, halere, ez du hil nahi, eta ihes egin behar diola erabakitzen du, engainatuko duen zerbait asmatuz. Estualdi horretan dagoela, heriotzari buruzko istorioak kontatuko dizkiote elkarri.

Eta hemen informazio gehiago.

Estresa

Estresak jota zegoen oporrak hartu zituenerako.
Lana, bulegoa, nekea, bilerak, telefonoa, arazoak, kezkak, bezeroak, epeak, buruhausteak… Gogo biziz hartu zuen abuztuaren lehena, eta etxera joan zen, familiarekin deskantsatzera.
Estresak jota zegoen oporrak amaitu zituenerako.
Umeekin hondartza, igerilekua, parkea, negarrak, bronkak, kexak, gaixoaldiak, jatorduak, borrokak… Gogo biziz hartu zuen irailaren lehena, eta bulegora joan zen, familiaz deskantsatzera.

Eguzkia

Eguraldi txarraz nazkatuta zegoen.
Eguna joan, eguna etorri, euria baino ez zuen ikusten etxeko leihotik. Opor garaian, haurrekin etxetik atera ezinik egoteak erotuko zuen.
Interneten sartu eta eguzki bila hasi zen: Landak ez, eguraldia Euskal Herrikoaren antzekoa baitzen. Errioxan ere ez zegoen alde handirik, eta Benidormen abuztuan ez zegoen bizitzerik. Eguzkia nahi bazuen beste nonbaitera egin beharko zuen ihes.
Inspirazioak jota, telefonoa hartu eta izekori deitu zion: ez zegoen arazorik, Extremadurako bere etxea libre zegoen abuztuan.
Autoan sartu zituen haurrak eta emaztea, eta bitan pentsatu gabe jarri zen bidean. Bide erdian pozik piztu zuen autoko aire-girotua, eta iristean gogo biziz hartu zuen Extremadurako eguzki beroa. Han bai, han ez zen eguzkirik falta.
Egun gutxiren buruan ohartu zen hango beroa ez zegoela jasaterik, eta ilundu arte ez zen etxetik irteten.
Eguna joan, eguna etorri, eguzkia baino ez zuen ikusten etxeko leihotik. Opor garaian etxetik atera ezinik egoteak erotuko zuen.
Eguraldi onaz nazkatuta zegoen.

Lagunak

Milaka lagun zituen.
Munduko punta batean zein bestean zituen lagunak, kolore, arraza eta sexu guztietakoak. Egunero izaten zuen batekin zein bestearekin zer kontatua, eta gustura ematen zituen orduak lagunekin jardunean: bere azken nobedadeak kontatu, burutazioak partekatu, elkarrekin barre egin…
Lagunekin pasatzen zituen eguneko ordu gehienak, pantailaren aurrean eserita muga guztiak gaindituz: ez zegoen herrialderik, ez zegoen oztoporik, ez komunikazio arazorik. Bera, eta sarearen mila muturretan konektatzen ziren lagunak baino ez zeuden.
Milaka lagun.
Bihotzak kale egin zion egunean ez zen inor agertu bere hiletara.
Bere herrian ez zuen lagunik.

Entzun

—Entzun! —esaten zion ondotik pasatzen zitzaion edonori—. Entzun haizearen ahotsa, entzun zuhaitzen marmarra, entzun zure inguruan. Entzun!Inguruko hotsei buruz eztabaidan ematen zuen eguna: txorizalearekin txorien kantuaz, musikariarekin akordeen esanahiaz, edo parketan zeuden amekin haien haurren negarraren hizkuntzaz. Nonahi geldituko zen entzuten zuena adi-adi jarraitzera. Berdin zitzaion mendi-puntan egon, ala kale bazterrean. Soinua zen beretzat garrantzia zuen bakarra.—Zorionekoa zu —esan zion behin itsasgizon bati—, itsasoaren soinuak egunero gozatzen dituzula.—Itsasoan isiltasuna baino ez dago! —harritu zitzaion hura—. Nork du gogoko horrelakorik? Nik nahiago dut kaleko zarata, hemen bizitza dago.—Ez! Itsasoak mila ahots ditu: olatuen orroa, kaioen hizketaldiak, arrainen zipriztinak… entzuten jakin behar dira.—Egunero entzuten ditut nik —erantzun zion itsasgizonak—, baina nahiago dut kalean entzuten den giroa.—Entzun! —oihukatu zion besteak zebra-bidearen erdian geldituz—. Trafikoaren zarata baino ez da entzuten hemen.Gainetik pasa zitzaion kamioiaren orroa izan zen entzun zuen azkena.