Monotonia

Egunerokoa monotono egiten zitzaion.
Goizean jaiki, lanera joan, bazkaldu, lagunekin trago bat hartu, eta ohera. Behin eta berriz errepikatzen zen bizi-ziklo monotonoa.
Ostirala noiz iritsiko bizi zuen astea. Furgoneta hartu, eta ihes egiteko amorratzen.
Asteburuak etxetik urruti ematen zituen: mendian, hondartzan, eskiatzen edo bizikletan, berdin zitzaion non, baina urruti, monotoniatik ihesi.
Asteburua joan, asteburua etorri, furgoneta hartu eta ihes egiten zuen. Ihes egunerokotik, eta ihes monotoniatik.
Hori ere monotono egin zitzaion arte.

Irakurlea

Irakurleak idazle nahi zuen izan.
Ehunka, milaka liburu irakurri ondoren, urtetan pilatutako jakintza idatziz jasotzea erabaki zuen, eta ordura arte irakurtzeko izandako grinaz ekin zion idazteari.
Orrialde zuriak irensteko makina bilakatu zen. Ohartzerako lehen liburua argitaratu zuen, letra ñimiñoz betetako ehunka orrialde. Arrakasta itzela izan zuen liburu hark: “mendeko liburua” izendatu zuten kritikariek, eta, ondorioz, gogo gehiagoz ekin zion idazteari.
Egunak idazten ematen zituen, eta, gauak, egunez idatzitakoa zuzentzeko erabiltzen zituen. Ez zuen beste ezertarako astirik hartzen: idatzi, zuzendu, argitaratu, promozionatu, idatzi, zuzendu…
Bizitza amaierarik gabeko liburu bilakatu zitzaion, eta, ohartzerako, bere egunerokotasunean izandako gauza txikiak faltan bota zituen: lagunekin egotea, pasieran aritzea, mendira joatea, eta bereziki, gehien maite zuena egitea: irakurtzea.
Idazleak irakurle nahi zuen izan.

Mendizalea

Mendizalearen ausardia kondairazkoa zen.
Mundu osoan irabazi zuen fama mendian egindako balentrien ondorioz.
Hamalau zortzimilakoak inoren laguntzarik gabe igo zituen, oso gaztea zelarik. Everest oxigenorik gabe hiru aldiz igo zuen beste hainbat bidetatik, K2 ospetsuan bide berriak urratu zituen, eta paretatik zintzilik egoteko bere gogoan Patagonia eta Zeelanda Berriko amildegi ikaragarrienak gaindituak zituen.
Mendizalearen ausardia eromenetik gertu zegoela zioten bere kontrakoek. Jenioa zela, inoiz egon zen eskalatzailerik trebeena zela, bere aldekoek. Ez zuen inor epel uzten.
Islandiako sumendietara bideratua zuen hurrengo espedizioa, eta prentsaurrekoa eman zuen hura iragartzeko. Mundu guztiko kazetariek bete zuten prentsa-aretoa, eta hizkuntza ugari entzuten ziren era guztietako galderak eginez:
—Munduko gailur altuenak zapaltzen dituzu —galdetu zion kazetari euskaldun batek—. Baina ez zaitugu inoiz ikusi hemengo mendietan. Zergatik?
—Ez ditut hemengo mendi-bideak gogoko —erantzun zion mendizaleak urduri.
—Nola da posible? —jakin nahi izan zuen kazetariak.
—Baserrietako txakurrek beldurra ematen didate.

Pirata

Egurrezko hankarik gabeko pirata zen.
Ordenagailua zen bere pirata-ontzia, eta honen agintetik, Interneten harrapa zitzakeen altxor guztien bila aritzen zen: pelikula, telesail, liburu edo musika, berdin zitzaion. Guztiak balio zion.
Megak eta megak zituen eguneroko harrapakin, saguaren kolpez hondoratu eta behera jaisten zituenak, bere ordenagailuko ziberaltxorra handitzen zutenak. Pasahitz eta kode kriptografikoz babestuta zeukan altxorraren mapa, disko-gogorreko sektore ezkuturako bidea tranpaz betea.
Mende berriko pirata zen, gupidarik gabekoa, kontzientziarik gabekoa.
Ezustean piztu zitzaion kontzientzia.
Harrapaketan zebilela “Euro bat, liburu bat” zioen iragarki batekin topo egitean gertatu zen. Trikimailu baten aurrean zegoela pentsatu arren, iragarkia klikatu eta solidaritate kanpaina batera iritsi zen: liburu digitalak libre jaitsi zitezkeen gune bat zen, baina euro bat ordainduz gero dirua hondamendi bateko kaltetuei bideratuko zitzaien.
Edukiak eskura izan arren, begiko partxea eta bandera-beltza alde batera utzita kreditu-txartela erabili zuen. Euro bat ordaintzea bidezkoa iruditu zitzaion, elkartasunaren aitzakian, eta birritan pentsatu gabe Paypal-en laguntzaz ordaindu zuen.
Ordainketa gauzatu orduko mugikorra joka hasi zitzaion.
—Bai? —galdetu zuen harrituta piratak.
—Egun on —erantzun zion goxo emakume batek—. Bankutik deitzen dizut. Zure kontuan euro bateko mugimendua ikusi dugu eta segurtasun arrazoiengatik deitzen dizugu. Ziberpirata baten iruzurra izan ez dela bermatu nahi genuen.
—Lasai —erantzun zion berak asaldatuta—, nik egindako ordainketa izan da.
Telefonoa eseki eta azkar zabaldu zuen berriz bandera-beltza.
Ez zegoen zalantzarik: pirata bezala lasaiago bizi zen.

Kontsolamendua

Izekori telefonoz deitu diot.
—Eskerrik asko opariagatik izeko —esan diot telefonoa hartu bezain pronto.
—Ez horregatik, motel —erantzun dit hariaren bestaldetik—. Zer moduz zaudete?
—Denak ondo —erantzun diot zalantzati—. Logaleak jota, baina ondo.
—Zer nahi duk ba? —bota dit barrez—. Horiek dira gurasotasunaren ajeak! Gure adinean izango duk lo egiteko aukera.
—Badakit —poztu naiz—. Hori da nire kontsolamendu bakarra: jubilatzen naizenean izango dudala lo egiteko nahi adina denbora.
—Jubilatzen haizenean bai —onartu dit—, eta jubilazioaren ondoren are gehiago.
Telefonoa eseki ondoren ohartu naiz haren hitzen esanahiaz.
Akabo nire kontsolamendua.

Leihoa (Deseroso II)

Deseroso sentitzen zen.
Ez zuen inoiz atxikimendurik sentitu gizartearekiko, edo egunean zortzi ordu tailer batean egoten zirenekiko. Baina oraingoa desberdina zen. Eta horrek, deseroso sentiarazten zuen.
Janari bila ari zen zakarrontzi barrutik berriz begiratu zuen kalearen bestaldean zegoen etxerantz: mutil gaztea zen han ikusten zuena, leihotik begira. Normalean aurpegi ezezagunak ziren begira izaten zituenak, baina hau bertakoa zen. Bere herrikidea zen.
Bere ikaskidea zen.
Eta horrek, deseroso sentiarazten zuen.
Mutilak, une batez, leihotik zuzenean begiratu zion, eta bat-batean, elkarren begiradak gurutzatu ziren. Bere deserosotasunean zer egin ongi jakin gabe buelta eman eta zakarrontzi barrura sartu zen.
“Ez nau ezagutu” pentsatu zuen jateko zerbaiten bila zabor-poltsak zabaltzen zituen bitartean.
Baina zabor arteko janariak ez zion barrena betetzen.
Deseroso sentitzen zen.

Zakarrontzia (Deseroso I)

Deseroso sentitzen zen.
Ez zuen inoiz atxikimendurik sentitu kalean dirua eskatzen zutenekiko, edo zabor artean janaria bilatzen zutenekiko. Baina oraingoa desberdina zen. Eta horrek, deseroso sentiarazten zuen.
Bere etxeko leihotik berriz begiratu zuen kalearen bestaldean zegoen zakarrontzira: mutil gaztea zen han ikusten zuena, janari bila. Normalean kanpokoak ziren zakarrontzian janari bila aritzen zirenak, baina hau bertakoa zen. Bere herrikidea zen.
Bere ikaskidea zen.
Eta horrek, deseroso sentiarazten zuen.
Mutilak, une batez, zakarrontzitik atera zuen gorputza, eta bat-batean, elkarren begiradak gurutzatu ziren. Bere deserosotasunean zer egin ongi jakin gabe leihotik aldendu eta etxe barrurantz sartu zen.
“Ez nau ezagutu” pentsatu zuen jateko zerbaiten bila hozkailua zabaltzen zuen bitartean.
Baina janariak ez zion barrena betetzen.
Deseroso sentitzen zen.

Besarkada

Besarkada batekin esnatu zen.
Besarkada gozoa zen, maitasunez betea, ohearen epeltasunean jaso zuena. Ez zituen begiak zabaldu, besarkadaren eztitasuna gozatu nahian. Ez zuen une hori galdu nahi, eta ahal zuen bitartean eutsi zion ohean, begiak itxita.
Besarkadak igortzen zion maitasuna baino ez zuen gozatu nahi.
Iritsi zen moduan joan zen besarkada, pixkanaka desagertuz, pixkanaka askatuz, eta pixkanaka zabaldu zituen begiak berak ere.
Guztiak berdin jarraitzen zuela ikusi zuen berehala. Ez zen ezer aldatu: ohearen beste aldeak hutsik jarraitzen zuen, azken gauetan bezala.
Ohe ondoan zuen argazkia begiratu zuen, beste behin. Malkoak kolpatu zitzaizkion begietan, azken egunetan hain sarri gertatzen zitzaion bezala, eta ohearen epeletik eskua luzatuz agur esan zion azken aldiz, jasotako azken besarkada hori bihotzez eskertuz.
—Nik ere maite zaitut —esan zion malko artean, zegoen tokian zegoela entzungo zionaren esperantzan.

Desarmea

Bi gizonak aurrez aurre eseri ziren.
Batak traje beltza zeraman soinean. Gorbata txukundu zuen mahaiaren beste aldean eserita zegoen gizonari begira. Honek, kaputxa iluna zuen jantzia, aurpegia erabat estaltzen zion kaputxa.
—Arma guztiak uzten ez dituzun arte ez gara hizketan hasiko —esan zuen trajez jantzitakoak.
Kaputxadunak mahaiaren gainean zeuden armak seinalatu zizkion.
—Hor daude nire arma guztiak —esan zuen mahaia betetzen zuten bonba, metraileta, eta pistolak erakutsiz.
—Hor daudenak ez dira guztiak —erantzun zion besteak.
Kaputxadunak eskuak patriketara eraman eta beti berekin zeraman labana txikia utzi zuen mahai gainean.
—Orain bai? —galdetu zuen.
—Horiek ez dira dituzun arma guztiak —adierazi zion gorbatadunak temati.
Kaputxadunak berehala ulertu zuen besteak esan nahi zuena, eta alkandorako patrikan zeramatzan paper eta boligrafoa aterata mahai gainean utzi zituen horiek ere.
—Listo —esan zion besteari.
—Oraindik ez —izan zen erantzuna.
Kaputxaduna begira gelditu zitzaion. Bazekien parean zuen gizonaren ustez zein zen bere armarik arriskutsuena, baina ez zuen horrelakorik espero.
Traje beltzez jantzitako gizonari begira, mahai gainean utzitako labana hartu zuen berriz, eta ahoa zabalduz mingaina atera zuen.
Kolpe bakarrean egin zuen, bitan pentsatu gabe. Amaitzean, labana odoldua eta mingaina armaz betetako mahaiaren gainean utzi zituen.
—Orain bai —esan zion gorbatadunak irribarrez—. Orain has gaitezke hizketan.

Izena

Alaba jaioberriaren izena hautatzea ez zen erraza izan.
Erditzearen unera arte egon ziren aukerak aztertzen, gogokoen zein zuten jakin gabe: Oihana, Ainhoa, Nahia… Zein zen beraien alabatxoarentzat izenik egokiena?
Ospitalerako bidearen larritasunean hartu zuten azken erabakia. Ez zizkioten buelta gehiago emango: Oihana. Hori izango zen izena.
Hurrengo egunean, izenik egokiena hautatu izanaren pozarekin abiatu zen aita erregistrora, jaio berri zen izartxoaren izena ematera.
Pozarren sartu zen bulego tristean, eta hango funtzionarioen begirada hilei jaramonik egin gabe irribarrez jarraitu zuen mahai gainean behar ziren paper guztiak utziz.
Minutu batzuk igaro ziren funtzionarioak lehen aldiz hitz egin zion arte.
—Zein izen jarriko diozue haurrari? —galdetu zion ahots monotonoz.
Aitak irribarre zabal batekin erantzun zion bere poza ezkutatu ezinik.
—Oihana —esan zion, alabaren izena hitz magikoa izango balitz bezala ahoskatuz.
Funtzionarioa begi goibelez begira gelditu zitzaion.
—H non darama horrek? —galdetu zion aita zoriontsuari lehor.
Aita pentsakor gelditu zen eta pixkanaka irribarrea aurpegitik desagertzen joan zitzaion.
—Olatz —izan zen bere erantzun tristea.